Blog

Są chwile, które zatrzymują czas. Są relacje, które odciskają w nas swój ślad na wieki. Od pewnego czasu wiem już, że świat, który widzimy, to odbicie nas samych. Ludzie, których spotykamy, odzwierciedlają nasze myśli, przekonania i emocje. Czasem przychodzą, by nas kochać i uczyć miłości. Czasem – by pokazać nam nasze własne ograniczenia, programy, rany i pomóc nam je przekroczyć.

Odchodzenie i śmierć mojej córki wydawały się końcem wszystkiego. Nie ma słów, by opisać tę tragedię i pustkę, które pojawiają się, gdy odchodzi ktoś, kogo kochamy całym sercem, gdy matka traci swoje dziecko. Każdy dzień jej cierpienia i odejścia był jak wędrówka przez gęstą mgłę – bez kierunku, bez sensu, bez siły.

Kocham Cię, kocham, kocham… – to były słowa, które najczęściej wypowiadała moja niezwykła, wyjątkowa, cudowna córka Ania. Słowa, które niosły w sobie całą jej delikatność, czułość i wielkie serce. Słowa, które nawet teraz, gdy jej już nie ma, brzmią we mnie i otulają światłem, ciepłem, obecnością.